Όνειρα μιας υπηρέτριας

Οι εικόνες είναι από "το μαύρο καράβι" (Μπέρτολτ Μπρέχτ - Κλίφορντ Χάρπερ), Δαίμων του Τυπογραφείου, Σεπτέμβρης 2011.

Back to the Future

Αναδημοσίευση από το αφιέρωμα του RED NoteBook στην Οκτωβριανή Επανάσταση

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι πολλές λενινιστικές τομές

Η εξέλιξη του μπολσεβικισμού ως πολιτικού ρεύματος και η διαμόρφωση αυτού που θα περιγράφαμε ως τη λενινιστική τομή στην ιστορία και την εξέλιξη του εργατικού κινήματος υπήρξε διαδικασία άνιση και με τομές. Ας μην ξεχνάμε ότι για μεγάλο διάστημα τόσο ο Λένιν όσο και οι υπόλοιποι μπολσεβίκοι δεν όριζαν εαυτούς ως διακριτό ρεύμα και αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερο σεβασμό τις οργανώσεις της Β΄ Διεθνούς.

Η πρώτη βασική τομή του μπολσεβίκικου ρεύματος, η οποία συμπίπτει και με την είσοδο του Λένιν στο προσκήνιο της συζήτησης του ρωσικού επαναστατικού κινήματος, σχετίζεται με τη συγκεκριμένη ανάλυση των τάξεων και των ταξικών σχέσεων μέσα στη ρωσική κοινωνία. Με αφετηρία την περίφημη μελέτη του Λένιν για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία, το μετέπειτα μπολσεβίκικο ρεύμα πάταγε πάνω σε μια ιδιαίτερα σύνθετη ανάλυση που εντόπιζε τους όρους με τους οποίους ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής άρθρωνε την ηγεμονία του μέσα στον ρωσικό κοινωνικό σχηματισμό, οδηγώντας ταυτόχρονα στη μετάλλαξη της αγροτικής παραγωγής και στην ανάδυση ενός αναπτυγμένου καπιταλιστικού τομέα. Με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να αποφύγουν την ταλάντευση των Ρώσων σοσιαλιστών ανάμεσα στη ρομαντική εξιδανίκευση των αγροτικών μαζών και την πεποίθηση ότι η αγροτική κοινότητα είναι η βάση του κομμουνισμού, και την εργατίστικη προσήλωση αποκλειστικά στο προλεταριάτο. Με αυτή την ανάλυση εγκαινιάζεται η προσέγγιση του δυνητικού επαναστατικού υποκειμένου με όρους περισσότερο συμμαχίας και λιγότερο ‘καθαρής’ τάξης.

Αυτή η ικανότητα συγκεκριμένης ανάλυσης συγκεκριμένων ταξικών σχέσεων οδήγησε σε μια ακόμη βασική τομή: αυτή της ανάλυσης της συγκυρίας. Με αποκορύφωμα τις αναλύσεις του Λένιν για τη δυνατότητα επαναστατικής ρήξης στη Ρωσία του 1917, ως αποτέλεσμα της συνάρθρωσης των πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων, αλλά και των αντιθέσεων που διαπερνούσαν την ιμπεριαλιστική αλυσίδα εν μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για πρώτη φορά η συγκυρία, η συγκεκριμένη συμπύκνωση αντιθέσεων σε έναν κοινωνικό σχηματισμό, ανάγεται σε θεωρητικό αντικείμενο. Ταυτόχρονα, η ικανότητα περάσματος από τις γενικές αναλύσεις για τις τάσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκυρίας ενός κοινωνικού σχηματισμού ορίζεται ως η βάση μιας πολιτικής πρακτικής που να μην είναι απλώς εμπειρισμός αλλά να προσπαθεί να επιδράσει πάνω σε πραγματικές υλικές τάσεις.

Ο μακάβριος χορός και η ανακάλυψη της «λαϊκής βούλησης»

Του Νικόλα Σεβαστάκη από το Red Notebook

Το μνημονιακό μπλοκ δεν έχει καταφέρει να συγκροτηθεί πολιτικά και κυρίως δεν έχει επιτύχει να βρει μια πατέντα διακυβέρνησης ικανή να αναλάβει, έως τέλους, τις μεταλλαγές του πολιτικού συστήματος και τη μακρόπνοη επιχείρηση της «βαθιάς» νεοφιλελεύθερης αναμόρφωσης της χώρας, των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων, του κράτους.

Σημαντικές δυνάμεις αυτού του χώρου δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση μια εκλογική αναμέτρηση. Φοβούνται τον «απρόβλεπτο λαϊκισμό» του Σαμαρά, την ενδεχόμενη άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς και την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Αυτές οι δυνάμεις διχάζονται όμως ως προς το δημοψήφισμα: ένα τμήμα τους συντάσσεται με το παπανδρεϊκό ρίσκο, ενώ ένα άλλο κομμάτι των ελίτ επιδιώκει τον ολοσχερή παραμερισμό του λαϊκού παράγοντα από τις εξελίξεις θεωρώντας ότι η κρίση νομιμοποίησης μπορεί τελικά να προσπεραστεί μέσα από σχήματα «εθνικής συνεργασίας».

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε: και οι δυο πλευρές των υπέρ και κατά του δημοψηφίσματος πολιτεύονται στη βάση του κοινωνικού φόβου και των κυνικών διαιρέσεων, μεταφράζοντας την έκτακτη ανάγκη σε διάφορες αντιδημοκρατικές τεχνικές για τη συνέχιση και εμβάθυνση των πολιτικών της άγριας λιτότητας και των θεσμικών μεταρρυθμίσεων που ενσωματώνουν αυτές τις πολιτικές ως θεμελιώδεις νόμους για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια. Η όψιμη απόφαση του Παπανδρέου για δημοψήφισμα θέλει να αγοράσει χρόνο για τον ίδιο και την ηγεσία του. Συγχρόνως, εκθέτει δελφίνους και υποψήφιους προβεβλημένους του ίδιου χώρου ως «κατεστημένα που αντιδρούν» γιατί φοβούνται τον λόγο του λαού. Η πρόταση του δημοψηφίσματος επιχειρείται επίσης να επενδυθεί με ένα επίχρισμα θολής αντιστασιακής διάθεσης απέναντι στις τράπεζες, τα «συμφέροντα» και την τρόϊκα.

Η από τα δεξιά, «αντιλαϊκιστική» κριτική στον παπανδρεϊκό τυχοδιωκτισμό, που είναι όντως τέτοιος, ευνοεί, ενδεχομένως, τον πρωθυπουργό να παρακάμψει το πραγματικό πρόβλημα και να ξανααπευθυνθεί στο λαό ή έστω στον λαό ενός απολύτως παραλυμένου και αποδιοργανωμένου ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται για έναν μακάβριο χορό μέσα στο ευρύτερο μνημονιακό στρατόπεδο και στις διάφορες μερίδες του. Παρά την τωρινή αρνητική αντίδραση «έγκριτων συγκροτημάτων» και άλλων κέντρων επιρροής στην ιδέα του δημοψηφίσματος, όλοι ξέρουμε ότι θα παίξουν το χαρτί του φόβου και της εθνικής καταστροφής για να μην προκριθεί το Όχι. Και ο Παπανδρέου επενδύει στην ίδια στρατηγική του φόβου, η οποία, αν και εφόσον ευοδωθεί, θα του αποφέρει ένα ανέλπιστο δώρο: θα τον «προβιβάσει» ξανά στον όλο μνημονιακό χώρο ακόμα και σε εκείνους τους παράγοντες οι οποίοι, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, είναι προς στιγμή εξοργισμένοι με την αποκοτιά του.

Τι θα έχει επιτύχει; Να μετατοπίσει το δίλημμα από τις μη νομιμοποιημένες πολιτικές των Μνημονίων στο ερώτημα «τρίτος κόσμος ή Ευρώπη, έστω και φτωχή». Και φυσικά το Ναι σε ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα θεωρηθεί συνολική έγκριση της δέσμευσης της «χώρας» στις δεκαετίες του μονόδρομου και των απεχθών όρων του.

Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία πολλών για τη νίκη του Όχι στο ενδεχόμενο ενός τέτοιου δημοψηφίσματος. Λογαριάζουμε συχνά χωρίς τον συντηρητικό κόσμο, χωρίς το φόβο και τις ανησυχίες των ανθρώπων για το αύριο, χωρίς τους δισταγμούς και ενός κόσμου που φοβάται για τις τρεις χιλιάδες ευρώ της κατάθεσής του και ζει στην απόλυτη σύγχυση.

Και οι δυο μερίδες των μνημονιακών αποτελούν μέρος του ίδιου προβλήματος. Τόσο οι «τυχοδιωκτικές» όσο και οι «σοβαρές», τόσο αυτές που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν κυνικά τον κόσμο ως όπλο για τη δική τους εξουσία όσο και οι άλλες που σχεδιάζουν απλώς μια αμιγώς αυταρχική «διακυβέρνηση των σωφρόνων». Αντίποδας σε όλες αυτές τις τεχνικές ήπιων ή σκληρών πολιτικών πραξικοπημάτων, μπορεί να είναι μόνο η συνεχής παρουσία της λαϊκής κινητοποίησης, η απαίτηση για εκλογές και η ένταση των κοινωνικών αγώνων για την πτώση της επικίνδυνης κυβέρνησης.  

Το μαγαζάκι του τρόμου που νόμιζε πως είναι Ιερόν Παλάτιο...

Αντιγραφή από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011. Για τελευταία φορά άραγε;

 

Οταν γίνεται ένα λαθάκι αλά γκρηκ στατίστικς στον γερμανικό προϋπολογισμό της τάξεως των 50 δισ., θεωρείται «αβλεψία» και η επιθεώρηση της αναθεώρησης των αριθμών συνεχίζεται κανονικά. Ετσι συμβαίνει όταν οι αριθμοί αφορούν αέρα, δηλαδή λογιστικό χρήμα, επιδέχονται «δημιουργική λογιστική». Και ούτε γάτα ούτε ζημιά...

...όταν όμως οι αριθμοί αφορούν ανθρώπους, 1.000.000 φέρ' ειπείν ανέργους στην Ελλάδα, ή το 21,5% του εργατικού δυναμικού της Ισπανίας, το πράγμα δεν έχει να κάνει με «αβλεψίες», αλλά με τραγωδίες, προσωπικές τραγωδίες σε μαζική κλίμακα. Τόσον που να προσδιορίζουν τις τύχες ολόκληρων λαών...

«Αβλεψίες» κυκλώπων. Κυκλώπων κανίβαλων, που τρώνε σωρηδόν ζωές ανθρώπων μόνον και μόνον για να έχουν τα χαρτοφυλάκιά τους λίγον αέρα περισσότερον... 

Εδώ και πολλούς μήνες έβλεπα τα τρομαγμένα μάτια του Πρωθυπουργού...

...κάθε φορά που έβγαινε στις οθόνες μας τα μάτια του τρεμόπαιζαν από τρόμο. Πάνω σε ένα πρόσωπο που γερνούσε και γερνούσε και γερνούσε

όπως του Ντόριαν Γκραίη χωρίς το πορτραίτο του· μπροστά στον καθρέφτη του ο Γιώργος, 

από τις οθόνες μας εμείς, βλέπαμε

δυο μάτια που σπαρταρούσαν από τρόμο

τα μάτια του «γυμνού βασιλιά» -τη μια φορά- ή της μάγισσας που ρωτάει τον καθρέφτη της τι χρη δραν - την άλλη.

Μάτια της καρικατούρας ενός ξεπεσμένου Αμλετ που του έπεσε βαρύ το φορτίο μιας ξεθυμασμένης δυναστείας, ένας Σελευκίδης Καβαφικός,

ή τα τρομαγμένα μάτια εκείνου που βλέπει να χάσκει μπροστά του ο αγρός του Κεραμέως.

***

 

Οχι, ο Γιωργάκης δεν προσπάθησε να διαχειριστεί υποθέσεις που τον υπερέβαιναν, όχι. Εγινε από καιρό υποχείριο κι ανδράποδο επιλέγοντας τον μόνον τρόπο ύπαρξης που μπορούσε να σταθεί στο ύψος του 

σπιθαμιαίο ενδεχομένως, αλλά ικανό να ξεγελάσει πολλούς, έστω για λίγο. Ο Παπανδρέου έλαβε ένα 46% και σε δύο μόλις χρόνια αποδομήθηκε.

Οχι διότι έτρεχε πίσω απ' τα γεγονότα,

αλλά διότι δημιουργούσε ο ίδιος τα γεγονότα που μπορούσε να διαχειρισθεί. Ή που του έλεγαν πώς να διαχειρισθεί.

Διότι με δύο μόνον τρόπους λειτούργησε και κυβέρνησε: τους εκβιασμούς και τις υπαγορεύσεις.

Εκβιασμούς προς τον λαό.

Υπαγορεύσεις από τους πάτρωνές του.

Ντόπιους και ξένους.

Οι εκβιασμοί του Παπανδρέου προς τον λαό περιείχαν ψέμματα, δολιότητα, αλαζονεία, τετελεσμένα, περιφρόνηση, συκοφαντίες κι αναλγησία.

Και οι υπαγορεύσεις που δεχόταν απ' τους Δυνατούς, περιείχαν τη δουλικότητα, την ιδιοτέλεια και τη μωρία των προθύμων.

Αγόμενος και φερόμενος απ' την εποχή της Ωλμπράιτ τότε έως την εποχή της Μέρκελ σήμερα, έγινε από ανδράποδο ανδρείκελο, ενώ το μόνο πραγματικό προϊόν που μπόρεσε να παράξει ο Παπανδρέου, ή μάλλον ο τρόμος του Παπανδρέου ήταν ο φόβος,

ο φόβος διασκορπισμένος πάνω απ' το κεφάλι της επικράτειας, ο φόβος πάνω απ' το κεφάλι των πολιτών, ώσπου να μετατραπεί ο λαός σε ένα φοβικό κοπάδι.

*** 

Η διαχείριση του φόβου που παρήγαγε ο τρόμος του, ήταν το μόνον τάλαντο του Γιώργου, ή μάλλον για την ακρίβεια, του αδελφού του Νίκου.

Ολους τους εκβιασμούς που εξαπέλυσε σαν τις πληγές του Φαραώ κατά των Ελλήνων ο γιος του Ανδρέα, τους εμπνεύστηκε και τους εισηγήθηκε ο άλλος του γιος και πάντως όλη μαζί η αγία οικογένεια των Παπανδρέου.

..............................................

Τώρα, που αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος πέφτει, μπορεί να γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος -ως και κάποιο θερμό επεισόδιο κάπου θα μπορούσε ενδεχομένως να στηθεί, προκειμένου να μείνει αγκιστρωμένος στην καρέκλα του, άχθος αρούρης, ο θλιβερός αυτός τυχοδιώκτης

που κυκλοφορεί πλέον σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα... 

Εκείνοι, οι βουλευτές του, τα στελέχη του, όσοι εξ αυτών πίστεψαν τέλος πάντων, ότι ο Παπανδρέου είναι ο καπετάνιος τους, βλέπουν τώρα μπροστά στα μάτια τους έναν πειρατή,

έναν Σαμψών της ελεεινής μορφής.

Εναν καταστροφικόν άνθρωπο και τώρα αυτοκαταστροφικόν, ό,τι χειρότερο για την κοινωνία και την πατρίδα.

Μετράει μέρες, καλό θα ήταν να μετράει ώρες... 

ΣΤΑΘΗΣ Σ.

2.ΧΙ.2011

stathis@enet.gr

Υ.Γ.: Η στήλη θυμάται που ορισμένοι απορούσαν με όσα έγραφε από την πρώτη στιγμή για όσα μας περίμεναν με τον Γιώργο τον Β' Παπανδρέου τον Γ'. Δεν προέβλεπε ο «ναυτίλος», απλώς έβλεπε...

Είσαι σκέτο παρακράτος... ή μήπως σκέτο κράτος;

Αναδημοσίευση του ομότιτλου κειμένου του Άρη Χατζηστεφάνου από το The Press Project.

Είσαι σκέτο παρακράτος... ή μήπως σκέτο κράτος; 

Του Άρη Χατζηστεφάνου 

Ο θάνατος του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη στο κέντρο της Αθήνας ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει θύελλα συζητήσεων. Το ερώτημα είναι για ποιο θέμα

Έχει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου την ευθύνη μιας «πολιτικής δολοφονίας», δεδομένου ότι ένας υγιής άνθρωπος πέφτει νεκρός - κατά τα φαινόμενα ύστερα από τη χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία; Ή μήπως η ουσία του ζητήματος είναι η αντιπαράθεση ενός τμήματος της Αριστεράς με άλλα τμήματα της Αριστεράς, με τον αναρχικό χώρο και με παρακρατικές ομάδες που παρεισφρέουν σε αυτόν;

Αν δεχθούμε την πρώτη εκδοχή, θα έπρεπε να θρηνούμε το πρώτο θύμα της κρατικής καταστολής στη μνημονιακή περίοδο. Όχι μόνο με θλίψη αλλά και με οργή. Απέναντί μας έχουμε πλέον μια κυβέρνηση η οποία δεν θα διστάσει να αιματοκυλίσει τη χώρα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει τις εντολές που έχει λάβει από Έλληνες και ξένους δανειστές. Όσο περισσότερο αισθάνεται απομονωμένη (και η εγκατάλειψή της ακόμη και από τα παραδοσιακά στηρίγματά της στο εκδοτικό κατεστημένο, αυτό μαρτυρά) τόσο πιο κτηνώδεις θα είναι οι αντιδράσεις της. Μετά τις απειλές Βενιζέλου προς τους δημοσιογράφους, ήρθε ο ξυλοδαρμός τους. Μετά τις απειλές κυβερνητικών στελεχών προς τους συνδικαλιστές ήρθε ο... ψεκασμός τους.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν διστάζει να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές με χημικές ουσίες, η χρήση των οποίων θα συνιστούσε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας σε καιρό πολέμου. Τα επίπεδα κρατικής και παρακρατικής βίας δεν έχουν προηγούμενο στη μεταδικτατορική Ελλάδα, ενώ αρχίζουν να θυμίζουν στιγμές της μετεμφυλιακής καραμανλικής Ελλάδας.

Η τελευταία συγκέντρωση όμως αντί να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής θα μετατραπεί τελικά σε εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης. Με τη βοήθεια των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης κατάφερε να παρουσιάσει τα γεγονότα όχι σαν μια ολομέτωπη σύγκρουση του κρατικού μηχανισμού με τους πολίτες αλλά σαν μια εμφύλια διαμάχη της Αριστεράς. Και δείχνει να τα καταφέρνει, ακριβώς επειδή ένα πολύ μικρό αλλά ηχηρό τμήμα της Αριστεράς αλλά και του αντιεξουσιαστικού χώρου έχει μεγαλύτερη όρεξη να χτυπήσει ό,τι βρίσκεται δίπλα του και όχι ό,τι βρίσκεται απέναντί του. Ευθύνες έχουν φυσικά όλες οι πλευρές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασήμαντες. Το ΚΚΕ μπορεί να λειτούργησε με τη λογική των ΚΝΑΤ, περιφρουρώντας όπως το ίδιο καταλαβαίνει την πορεία του, αλλά ήταν εκεί όταν έπρεπε και στις τελευταίες ανακοινώσεις του εστίασε την προσοχή του στην κρατική τρομοκρατία και ζήτησε την ανατροπή της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε αρχικά στην παγίδα της αντιπαράθεσης, αλλά ήταν και αυτός εκεί, όπως ήταν και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τα υγιή κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και μαζί τους ήταν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι - αυτοί που πάντα κινούσαν τα νήματα της ιστορίας δημιουργώντας τις συνθήκες για την Αριστερά να ανασυνταχθεί και να προσφέρει το θεωρητικό και το οργανωτικό πλαίσιο.

Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε εμφύλιο - έχουμε πόλεμο.

Καλό ταξίδι ποιητή της εικόνας και της ανθρωπιάς..

"Έφυγε" κι ο Κώστας Μπαλάφας. Ο καλλιτέχνης φωτογράφος, ο φωτογράφος της κατοχής και του Αντάρτικου, της Ελληνικής υπαίθρου, των καθημερινών ανθρώπων. Ο "ποιητής της εικόνας και της ανθρωπιάς", όπως επιτυχημένα τον αποκάλεσε μια φίλη. Φτωχαίνει ο τόπος μας... Φτωχαίνει επικίνδυνα.

Βιογραφικά στοιχεία για τον Κώστα Μπαλάφα και φωτογραφίες εδώ.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νού σου έ;

Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ 
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ 
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα 
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος 
στο σκοτεινό θάλαμο της γης 
με ισκιωμένο το μυαλό 
απ' το ξέφρενο κυνηγητό 
τις ασάλευτης πορείας των άστρων 
οι τελευταίοι 
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους 
θυσία 
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών. 
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε. 
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής 
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στις 3 Οκτωβρίου 1993 η Κατερίνα Γώγου έφτυσε (για τελευταία φορά) στα μούτρα αυτό τον κόσμο και πέταξε να συναντήσει τους φίλους της, τα μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών. Ήταν 53 χρονών...

Δύο, τρεις, πολλές Αργεντινές;

Από την αρχή του ξεσπάσματος της κρίσης στην Ελλάδα, συνεχείς είναι οι αναφορές στο προηγούμενο της Αργεντινής.

Από τη μιά τα παπαγαλάκια του αστισμού που δεν παύουν να επισείουν το φάντασμα της χρεοκοπίας, σε περίπτωση που ο ελληνικός λαός δεν υποταχθεί στην νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Τελευταίος ο πρωθυπουργεύων Βενιζέλος, απείλησε ότι "θα γίνουμε Αργεντινή", ξεχνώντας να πει ότι η Αργεντινή "έγινε Αργεντινή" όταν ο Ντε Λα Ρούα και ο Καβάγιο εφάρμοσαν εκεί τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που εφαρμόζει στην Ελλάδα αυτός και η κυβέρνησή του.

Από την άλλη, αριστεροί που, με σχεδόν χιλιαστικό τρόπο, περιμένουν(με) το πότε "θα γίνουμε Αργεντινή". Από Οκτώβριο (του '10), μέσα στον χειμώνα, σίγουρα τον Ιούλιο, ανυπερθέτως τον Σεπτέμβριο...

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ξέθαψα ένα κείμενο που είχα γράψει για το πολιτικό περιοδικό "Δρόμοι" το 2002. Τότε που η λαϊκή εξέγερση στην Αργεντινή ήταν ακόμα σε εξέλιξη.

Θα μου πείτε βέβαια πως το να προσπαθείς να αναλύσεις τα πράγματα μέσα από τα μαρξιστικά θεωρητικά εργαλεία, την ώρα που τα λαϊκά στρώματα καταβυθίζονται στην άβυσσο, είναι σαν να ψειρίζεις την μαϊμού. Σύμφωνοι, αλλά κι ο εμπειρισμός μας πήγε πουθενά;

Δύο, τρεις, πολλές Αργεντινές;

Αν δανειζόμαστε αυτό τον τίτλο από άρθρο των J. Brecher και D. Brutus στο Znet, είναι γιατί δείχνει, κατά την γνώμη μας, την ξεχωριστή σημασία των πρόσφατων γεγονότων στην Αργεντινή, τα οποία κορυφώθηκαν τον περασμένο Δεκέμβριο με την οικονομική κατάρρευση της χώρας και την λαϊκή εξέγερση που ακολούθησε. Γεγονότα που ξεπερνούν – τόσο σε έκταση όσο και ποιοτικά – τις αντίστοιχες λαϊκές αντιδράσεις που ακολούθησαν τις οικονομικές κρίσεις στην Ν.Α. Ασία το ’98 και στην Τουρκία τον περασμένο χρόνο. Και που καθώς διαρκούν μέχρι σήμερα, ενδέχεται να καθορίσουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της Αργεντινής, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα.

Με το κείμενο αυτό δεν θα επιχειρήσουμε την εξιστόρηση των γεγονότων της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης του περασμένου Δεκεμβρίου. Ούτε την ανάλυση της οικονομικής κρίσης που από το ’98 μέχρι σήμερα πλήττει την Αργεντινή. Θα προσπαθήσουμε, στο μέτρο του δυνατού, να δούμε την κατάσταση, την δυναμική των γεγονότων και της πιθανής εξέλιξής τους με βάση τους μαρξιστικούς όρους και τα μαρξιστικά αναλυτικά εργαλεία.

Είναι η εξέγερση στην Αργεντινή, επαναστατική κατάσταση;

[...]Για μας, και τολμούμε να το πούμε παρά την μικρή χρονική απόσταση και την συνεχή εξέλιξη, η κρίση στην Αργεντινή δεν ήταν (είναι) μια απλή «πολιτική κρίση», μια - έστω έντονη – αντίδραση στις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Είναι μια τυπική περίπτωση «επαναστατικής κατάστασης», σύμφωνη με τον κλασικό ορισμό της έννοιας από τον Λένιν. Όχι επαναστατική κρίση ή επανάσταση. Είναι όμως «επαναστατική κατάσταση», με άγνωστη ακόμα την εξέλιξή της.

Σπάμε το τείχος της σιωπής

Η τοποθέτηση των φοιτητών στην κατάληψη στη ΝΕΤ που πραγματοποιήθηκε στις 25 Σεπτέμβρη του 2011 σαν διαμαρτυρία απέναντι στη στάση των ΜΜΕ για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Πρόκειται για το μαγνητοσκοπημένο μήνυμα των φοιτητών προς την κοινωνία.

Είμαστε σε πόλεμο...

Είμαστε σε πόλεμο...

Πάψε μωρέ... Καταθλιπτικές εμμονές, θα πουν κάποιοι. Παλαιοκομμουνιστικές εμμονές, θα χαμογελάσουν ειρωνικά κάποιοι άλλοι.

Είμαστε σε πόλεμο...

Το ξέρουμε, θα απαντήσουν οι της εκτός των τειχών αριστεράς, πάντα ήμασταν. Πάλη των τάξεων, κοινωνικές συγκρούσεις, διαλεκτική, Μάρξ, Ηράκλειτος κλπ, κλπ. Το είπε άλλωστε κι ο Βενιζέλος (ο χοντρός του Μεσοπρόθεσμου, όχι ο παλιός του Ιδιώνυμου) ότι “είμαστε σε πόλεμο”.

Είμαστε σε πόλεμο, επιμένω. Σ' εκείνη τη μορφή του απόλυτου, ολοκληρωτικού πολέμου, όπως τον περιγράφει ο Κλάουζεβιτς. Όπου δεν υπάρχουν γραμμή μετώπου και μετόπισθεν, μάχιμοι και άμαχοι, εμπόλεμοι και ουδέτεροι. Όπου ο νικητής τα παίρνει όλα, και ο ηττημένος χάνει τα πάντα.

Δεν υπονοώ ότι μέχρι χθες οι τάξεις συμβιώνανε αρμονικά και εν ειρήνη. Αναφέρομαι στις συγκυρίες εκείνες της ταξικής πάλης κατά τις οποίες - παραφράζοντας το “ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους” του Μπρεχτ - η κρίση τους σκοτώνει ότι άφησε όρθιο η ανάπτυξη και η ευημερία τους.

Δεν θέλω να μιλήσω για την θεωρία της ταξικής πάλης, για τις θεωρίες των κρίσεων στον καπιταλισμό, για την Ιστορία που διδάσκει, για καθήκοντα και για ευθύνες. Θέλω να μιλήσω για τις απώλειες, για τα θύματα αυτού του πολέμου, όπως τα βλέπω καθημερινά μπροστά μου.

Γράμμα του γιου ενός εργάτη. La lettera del figlio di un operaio

 

Πηγή: η Λέσχη

Γράμμα του γιου ενός εργάτη.

La lettera del figlio di un operaio

Είχα γεννηθεί λίγες ώρες πριν, τον είδα για πρώτη φορά, ήταν ψηλός, όμορφος, δυνατός και μοσχοβολούσε λάδια και μέταλλο.

Για χρόνια τον έβλεπα να σηκώνεται στις 4 το πρωί, να ανεβαίνει στο ποδήλατό του και να εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη του Τορίνο, με κατεύθυνση το Εργοστάσιο.

Τον είδα να αποκοιμιέται στον καναπέ, κατεστραμμένο από τις ώρες δουλειάς και από την παραγωγή χιλιάδων κομματιών, όλων ίδιων, όπως επέβαλε η δουλειά του.

Τον είδα χαρούμενο να περνά τον ελεύθερο του χρόνο με τα παιδιά και τη γυναίκα του.

Τον είδα να υποφέρει, όταν μου είπε ότι ο μισθός του δεν του επέτρεπε να με στείλει στο πανεπιστήμιο.

Τον είδα ταπεινωμένο, όταν του έδωσαν αύξηση 100 λιρών (5 λεπτά) για κάθε ώρα δουλειάς.

Τον είδα κατεστραμμένο, όταν στα 53 του χρόνια, ένας μάνατζερ του Εργοστασίου του είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για τις ανάγκες τους.

Είδα μάνατζερ και βιομήχανους να ζητάνε να ανέβει ακόμη περισσότερο η ηλικία συνταξιοδότησης, είδα οικονομολόγους να παροτρύνουν την παγκοσμιοποίηση του χρήματος, αλλά να ξεχνάνε την παγκοσμιοποίηση των δικαιωμάτων, είδα διευθυντές εφημερίδων να επιβεβαιώνουν ότι οι εργάτες δεν υπήρχαν πια, είδα πολιτικούς να ζητάνε από τους εργάτες να κάνουν θυσίες, για το καλό της χώρας, είδα συνδικαλιστές να λένε ότι το «μοντέρνο» μας ζητάει να γυρίσουμε πίσω.

Μου κόπηκε η ανάσα, όταν τη Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010, στην εφημερίδα «La Stampa” του Τορίνο διάβασα το άρθρο του καθηγητή Mario Deaglio. Μέσα στην έκθεση του καθηγητή, «τα δικαιώματα των εργαζόμενων» γίνονται «κομμάτια, όχι οικονομικά, των αποδοχών», η «υπεράσπιση της θέσης εργασίας» έπρεπε να αντικατασταθεί με μια γενική «εγγύηση της συνέχισης των ευκαιριών εργασίας», αλλά κυρίως ο εργαζόμενος, του οποίου ο μισθός έχει μειωθεί στο ελάχιστο, δε χρειαζόταν πλέον «ελεύθερο χρόνο ώστε να ξοδεύει αυτό το μισθό», αλλά έπρεπε μόνο να σκέφτεται πώς θα ικανοποιήσει τις σημαντικές απαιτήσεις της άλλης πλευράς (εργοδότη). (επανέλαβε αυτή τη θεωρία και στο Radio 24 από τις 17:30 μέχρι τις 18:00 την Τρίτη 27 Ιουλίου 2010).

Σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος των γραμμάτων, που είναι ικανός να εκφράσει κάθε επιχειρηματολογία, φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει ότι ο ελεύθερος χρόνος του εργάτη δεν έχει καμιά αξία γιατί δεν είναι συνδεδεμένος με το χρήμα, μου έκοψε την ανάσα…

Μπήκα στο αυτοκίνητο που κατασκεύασαν οι εργάτες της Mirafiori στο Τορίνο (fiat).  Έτρεξα στο σπίτι των γονιών μου. Tον είδα για χιλιοστή φορά. Έγερνε, ο λαβύρινθος, που προκάλεσαν τα εκατομμύρια χτυπήματα της πρέσας, τον έκαναν να χάνει την ισορροπία του, ήταν αδύναμος από την καρδιοπάθεια. ‘Hταν ο πατέρας μου, εργάτης στον τομέα συμπίεσης (πρέσες) για 35 χρόνια, όπου θυσίασε τα πάντα, ανάμεσα στα οποία και τον ελεύθερό του χρόνο, αλλά αυτός ήταν δωρεάν.

Μοσχοβολούσε αξιοπρέπεια.

(Luca Mazzucco)

Πηγή: http://speradisole.wordpress.com/2010/08/01/la-lettera-del-figlio-di-un-operaio/

Μετάφραση: Νιόβη Ζαραμπούκα Χατζημάνου

El pueblo unido jamas sera vencido

“...Μόλις η τάξη και η ηρεμία του νεκροταφείου επιβλήθηκε στην Χιλή, έσπευσαν επί τόπου τα περίφημα Σικάγο μπόυς. Η νεοφιλελεύθερη σχολή των αδελφών Φρίντμαν μπορούσε, επιτέλους, να κάνει τα οικονομικά της πειράματα σε ιδανικές συνθήκες εργαστηρίου. Ή, για να ακριβολογούμε, νεκροτομείου. Τα πειράματα εκείνα, που επαναλήφθηκαν στην Αργεντινή το '76 μόλις επιβλήθηκε η δικτατορία του Βιντέλα, αποδιάρθρωσαν τις οικονομίες των χωρών αυτών και αποδόμησαν τα ασφαλιστικά και κοινωνικά τους συστήματα. Τα πορίσματα αυτών των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων αποτελούν σήμερα την επικρατούσα οικονομική άποψη των κυρίαρχων δυνάμεων!!!”
 

Χιλή 1973, Πραξικόπημα

Μ' αυτές τις γραμμές έκλεινα τον Σεπτέμβριο του 2009 την ανάρτηση για την επέτειο του φασιστικού πραξικοπήματος στην Χιλή.

Σήμερα, με αφορμή την οικονομική κρίση, εφαρμόζονται στην χώρα μας οι ίδιες οικονομικές πολιτικές που εφάρμοσαν οι δικτατορίες των Πινοσέτ και Βιντέλα στην Λατινική Αμερική κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80.

Τα εργασιακά δικαιώματα ισοπεδώνονται, οι υποδομές και οι φυσικοί πόροι - ακόμα και το νερό - παραχωρούνται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, το ίδιο και η υγεία και η ασφάλιση. Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται έναντι πινακίου φακής, ο δημόσιος τομέας διαλύεται, στον ιδιωτικό τομέα επικρατούν συνθήκες δουλείας. Η ανεργία και η φτώχεια εκτινάσσονται σε πρωτοφανή επίπεδα, σε αντίστοιχα πρωτοφανή επίπεδα καταβαραθρώνονται τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ο κόσμος της εργασίας, η κοινωνία, βυθίζονται σε συνθήκες 19ου αιώνα.

Εδώ βέβαια δεν χρειάστηκε, για την ώρα, στρατιωτική δικτατορία για να τα επιβάλει όλα αυτά. Η αστική “δημοκρατία” έχει αρκετά ισχυρούς ιδεολογικούς - καθεστωτικά ΜΜΕ - και κατασταλτικούς μηχανισμούς που, μαζί με την τεράστια ανεργία και την έλλειψη οργανωμένης αντίστασης, της επιτρέπει να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να αναδιατάξει δραματικά τους συσχετισμούς εις βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου.

Χιλή 2011, Φοιτητές και εργάτες στους δρόμους, καταστολή

Αλλά, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό; Όχι! Σ' όλη την Ευρώπη, στην Λ. Αμερική, ακόμη και στις ΗΠΑ, η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα εκδηλώνεται σε ασύλληπτη έκταση και ένταση.

Αν ο γέρο Φρίντμαν μας παρακολουθεί από την κόλαση θα γελάει χαιρέκακα. Όχι για την καθαρή αποτυχία της οικονομικής του θεωρίας, βάσει της οποίας ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι μετά από σαράντα χρόνια απορρύθμισης και νεοφιλελεύθερων πολιτικών θα χρειαζόταν τα κράτη να διασώσουν τις τράπεζες και τις αγορές.

Αλλά για την εκδίκηση των “αγορών”. Οι οποίες, αφού τα κράτη καταχρεώθηκαν για να τις διασώσουν, τώρα τα τιμωρούν για τα υψηλά τους ελλείμματα και χρέη και τα “εξαναγκάζουν” σε ακόμα πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές.

2011, Educacion Gratuita (Δωρεάν Παιδεία)

Ας γυρίσουμε όμως στην Χιλή.

Η χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Λ. Αμερική, είναι ταυτόχρονα και μια από τις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες.

Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις που ανέλαβαν μετά την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ συνέχισαν την ίδια οικονομική και κοινωνική πολιτική. Έτσι, για πολλά χρόνια η Χιλή θεωρούνταν μοντέλο "νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας". Παρ' όλα αυτά οι λαϊκές αντιδράσεις ήταν ελάχιστες.

Το κλίμα αλλάζει στις αρχές του 2011, στον χώρο της εκπαίδευσης, η οποία είναι βαθιά ιδιωτικοποιημένη.

Πολύμηνες κινητοποιήσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις μαθητών λυκείου, φοιτητών και καθηγητών με σύνθημα “όχι στην παιδεία της αγοράς - ελεύθερη και δωρεάν παιδεία”.

Τον Ιούλιο μπαίνουν στον αγώνα και οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία χαλκού. Ενώνονται με τους μαθητές και φοιτητές. Αίτημά τους να εθνικοποιηθεί η βιομηχανία χαλκού - ήταν από τους πρώτους τομείς που ιδιωτικοποίησε η χούντα - και μέρος των χρημάτων να διατεθεί για την χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών - CUT - υποχρεώνεται να κηρύξει γενική απεργία για τις 25 και 26 Αυγούστου. Είναι η πρώτη γενική απεργία μετά από 33 χρόνια.

Η Χιλή συγκλονίζεται, πάνω από 500.000 φοιτητές και εργάτες πλημμυρίζουν μαχητικά επί δυο μέρες τους δρόμους του Σαντιάγκο και των άλλων μεγάλων πόλεων.

Η κυβέρνηση του δισεκατομμυριούχου Sebastian Pinera απάντησε με ωμή αστυνομική βία και καταστολή. Περίπου 1.400 οι συλληφθέντες, εκατοντάδες οι τραυματίες, ένα δεκατετράχρονο αγόρι νεκρό από σφαίρα. Το ποτάμι όμως δεν γυρίζει πίσω.

Το φθινόπωρο μπαίνει και στην Ελλάδα με παρόμοιους όρους. Ίσως και στην Ιταλία, ίσως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Τα αιτήματα κοινά με αυτά του λαού της Χιλής. Δουλειά για όλους, αξιοπρέπεια, δημόσια και δωρεάν παιδεία, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Κοινά τα αιτήματα, κοινή και η γνώση ότι ο αγώνας είναι δύσκολος. Αλλά και πως “El pueblo unido, jamas sera vencido” *.

* Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος

Φώτης Αγγουλές: πορεία στο φως και το σκοτάδι της ζωής του

Η εικόνα βασίζεται σε φωτο του Αγγουλέ από τον Στέλιο Κασιμάτη

Μεσημεράκι στην πλατεία του Ναυπλίου αρχές του Αυγούστου, τούτου του αλλιώτικου, του σκυθρωπού και ανήσυχου Αυγούστου, που πιο πολύ μοιάζει με το χάλκινο πρόσωπο του μακρύ χειμώνα που έρχεται παρά με την “χάλκινη πλάτη του θέρους” που φεύγει.

Και... “παρήγορες σταγόνες σε ωκεανό λύπης” η δημοσίευση του Γιώργου Κιούση στην Ελευθεροτυπία για το καινούργιο βιβλίο της φιλολόγου Στέλλας Τσιροπινά, αφιερωμένο στην ζωή του Χιώτη (πρόσφυγα από τον Τσεσμέ της Μικρασίας) ποιητή και αγωνιστή Φώτη Αγγουλέ.

Διπλή η χαρά, μια για το καινούργιο δείγμα δουλειάς της ακούραστης εκπαιδευτικού (και παλιάς μου συμμαθήτριας) και μια από την συγκίνηση που πάντα μου προκαλεί ό,τι έχει να κάνει με την ζωή και την ποίηση του Αγγουλέ.

Η περιδιάβαση στις σελίδες του βιβλίου με ταξιδεύει στην Χίο της δεκαετίας του '20, στον αγώνα του νεαρού Αγγουλέ για επιβίωση και συνάμα για αυτομόρφωση και δημιουργία, στην φρίκη της κατοχικής πείνας, στην Μέση Ανατολή του πολέμου.

Και μετά στο “σύρμα” στην Ασμάρα και το Ντεκαμερέ, στην σκληρή παρανομία του εμφυλίου με την επιστροφή στην Ελλάδα, στο παράνομο τυπογραφείο μέσα στην φουντάνα¹ στον Βροντάδο, στη σύλληψη και το Έκτακτο Στρατοδικείο, στην εκτέλεση των συντρόφων. Εδώ, παρένθεση δική μου, τα μέρη οικεία, τα ονόματα - αναφέρονται σε υποσημείωση ένα προς ένα - γνωστά, μνήμες από τα χρόνια της νιότης που συζητούσαμε ποιός μπορεί να τους κατέδωσε - ο πιο μικρός που δεν άντεξε το ξύλο και μίλησε; ή ο άλλος, που την δεκαετία του '50 βρέθηκε με περιουσία; Νεανικές ανησυχίες της μεταπολιτευτικής περιόδου, λες και είχε πια σημασία. Κλείνω την παρένθεση.

Υπό όρους απόλυση το '56 μετά από οχτώ χρόνια στην φυλακή και ξανά στον αγώνα της - ακόμα πιο σκληρής - επιβίωσης. Με τους χαφιέδες στο κατόπι του μέσα στα σοκάκια του Φρουρίου, την μολυβδίαση και το πιοτό να λιώνουν το σώμα, την κατάθλιψη να κατατρώει την ψυχή και το μυαλό, καταφέρνει να τυπώσει τις τελευταίες του συλλογές, “Πορεία μέσα στη νύχτα” το '58 και “Φουτσιγιάμα” το '62. Και τέλος ο θάνατός του πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου “Κολοκοτρώνης”, ταξιδεύοντας από Πειραιά για Χίο, με είκοσι δραχμές στην τσέπη.

Τα πρόσωπα πραγματικά, οι διάλογοι επινοημένοι αλλά βασισμένοι σε πραγματικά περιστατικά και δημοσιεύματα, πολλές φορές στην πανέμορφη λαϊκή ιδιόλεκτο των Χιωτών και των προσφύγων.

Το βιβλιαράκι, μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις “άλφα πι” των Αντώνη και Γιάννη Παλιού, αποτελεί δραματοποιημένη αναπαράσταση της ζωής του Φώτη Αγγουλέ σε τέσσερις πράξεις. Σαν θεατρικό πρωτοπαίχτηκε στην πλατεία Φρουρίου της Χίου από ομάδα μαθητών και μαθητριών του Γενικού Λυκείου Βροντάδου, σε σκηνοθετική επιμέλεια της συγγραφέως.

Εκτός από το θεατρικό, περιλαμβάνονται φωτογραφίες, ιδιόχειρα κείμενα, αναλυτική βιβλιογραφία και οι σημαντικότεροι χρονολογικοί δείκτες από τη ζωή και το έργο του ποιητή. Στις σελίδες του βιβλίου περιλαμβάνονται επίσης πληροφορίες για τα αναφερόμενα πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.

“ Έλα, ύπνε, πάρε το κι όπου θέλεις άμε το!

Άμε το στ' Αγά τ' αμπέλια, στου Καδή τα περιβόλια

να του δώκει Αγάς σταφύλι κι η κεράτσα το μαντίλι

κι η μικρή αγαδοπούλα να του δώκει θέλ' απ' ούλα!...

Νάνι, νάνι, νάνι του...” ²

1Κλειστή δεξαμενή στα Χιώτικα σπίτια, που μαζεύει το βρόχινο νερό από στις στέγες.

2Αγγουλές Φ., 1936

Η μάχη της οδού Μπιζανίου & Το μπλόκο της Καλλιθέας

Οδός Μπιζανίου - Τιμή στους 10 ήρωες ΕΠΟΝίτες

Οταν στις 23 Ιούλη του 1944 τα μηχανοκίνητα του ταγματασφαλίτη Μπουραντά με ισχυρές δυνάμεις Γερμανών και διοίκηση χιτλερικών αξ/κών, κύκλωσαν την Καλλιθέα, με σκοπό να διαλύσουν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή και να μαζέψουν εργάτες για τα εργοστάσια της χιτλερικής Γερμανίας, αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία από τμήματα του 1ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που ύστερα από πολύωρη μάχη τούς ανάγκασαν να φύγουν με σοβαρές απώλειες.

Την επομένη, 1.500 περίπου Γερμανοτσολιάδες ξαναγύρισαν και έζωσαν για δεύτερη φορά την Καλλιθέα. Σήμανε αμέσως συναγερμός. Το "χωνί" κάλεσε το λαό σε συναγερμό. Τμήματα του ΕΛΑΣ από Δουργούτι, Σφαγεία, Πετράλωνα, Παγκράτι, Ν. Σμύρνη ακόμη και από την Κοκκινιά έφτασαν για ενισχύσεις. Δέκα ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣίτες από το λόχο Χαροκόπου οχυρώθηκαν σε σπιτάκι της οδού Μπιζανίου 10, που ήταν και έδρα του φρουραρχείου. Ομαδάρχης ο 19χρονος Δ. Βασιλειάδης.Ο οπλισμός τους: 3 αυτόματα, 7 ντουφέκια, 10 χειροβομβίδες και λίγα πυρομαχικά.

Η μάχη σε λίγο άναψε για τα καλά, όλος ο λαός στο πόδι. Κλείνουν τα μαγαζιά και οι τροχιοδρομικοί κατεβαίνουν σε απεργία, που σε λίγο μετατρέπεται σε γενική. Τα τμήματα του ΕΛΑΣ καθηλώνουν τους Γερμανοτσολιάδες, το σπιτάκι που είναι οχυρωμένα τα δέκα παλικάρια δέχεται από τις γύρω ταράτσες με ακροβολισμένους τους "Μπουραντάδες", καταιγισμό πυρών, που όμως αποκρούονται. Μέσα στο σπιτάκι υπάρχει μια μάνα με τα δυο παιδιά της, θέλουν να τα σώσουν. Ενας από τους ΕΛΑΣίτες βγαίνει με σημαία άσπρη και φυγαδεύει τους ενοίκους του σπιτιού. Ομως μια σφαίρα τον ρίχνει κάτω νεκρό.

Πέντε ώρες κράτησε η πολιορκία. Οταν πια καταλαβαίνουν οι ηρωικοί ΕΠΟΝίτες μαχητές ότι δεν έχουν σωτηρία, αυτοκτονούν για να μην πέσουν στα νύχια των εχθρών, περνώντας έτσι στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

Το σπιτάκι - κάστρο της οδού Μπιζανίου έπεσε, μα οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν για να τελειώσουν με τη νίκη των τμημάτων του ΕΛΑΣ, νίκη που στάθηκε αποφασιστική στη ματαίωση των σχεδίων του εχθρού στην επιστράτευση που σχεδίαζε.

Παναγιώτη Θεοδόση, "Ριζοσπάστης", 15-11-1996

Το μπλόκο της Καλλιθέας

…. Το ολοκαύτωμα της οδού Μπιζανίου δεν ήταν το τελευταίο γεγονός που ταρακούνησε την Καλλιθέα. Εγινε και το άλλο, το τρομερότερο.

Η Καισαριανή είναι ξεσηκωμένη. Το Δουργούτι το ίδιο. Η Κοκκινιά έχει γράψει την ιστορία της και συνεχίζει. Το Κατσιπόδι, ο Βύρωνας, το Μπαρουτάδικο, οι Ποδαράδες, το Περιστέρι. Ολες οι φτωχογειτονιές της Αθήνας πληρώνουν τίμημα βαρύ και πολεμούν. Μέσα σ’ αυτές συνοδοιπόρος και μπροστάρισσα η Καλλιθέα. Με τα Παλιά Σφαγεία, το συνοικισμό Χαροκόπου, την Αγιά-Λεούσα, τις Τζιτζιφιές.

Αύγουστος ήταν στις 28 του ‘44. Δευτέρα ξημερώματα. Κίνηση ο πατέρας από βαθιά χαράματα να πάει στη δουλιά και πριν ο ήλιος βγει γύρισε πίσω. «Τι συμβαίνει και ξαναγύρισε;». Εκανε με τρόμο η Μάνα. Τότε εκείνος ξεστόμισε την πιο φρικτή λέξη, που όλοι ακούγαμε, όλοι φοβόμασταν κι όλοι περιμέναμε… Μπλόκο!!!

Ολάκερη η Καλλιθέα μπλοκαρισμένη. Από Λεωφ. Συγγρού μέχρι γραμμές ηλεκτρικού κι από τη γέφυρα Κουκακίου μέχρι παραλία. Δεν άργησαν να μπουκάρουν στη γειτονιά. Πλημμύρισε ο τόπος φέσι, φουστανέλα και προστυχόλογα. Ενα χωνί στην πλατεία ουρλιάζει και σπέρνει τρόμο και πανικό… Ολοι οι άντρες από 14 χρόνων κι επάνω να συγκεντρωθούν γρήγορα στο γήπεδο της ΑΕ Καλλιθέας».

Φώναξαν καμιά δεκαπενταριά φορές και μετά άρχισαν τα γιουρούσια στα σπίτια. Τραβολογούν και δέρνουν. Βάζουν τον υποκόπανο μπροστά, χτυπάνε στα πλευρά και σπρώχνουν. Δεν αφήνουν γωνιά που να μην ψάξουν. Αλίμονο σ’ όποιον έκανε την κουτουράδα να προσπαθήσει να κρυφτεί για να ξεφύγει. Σαν σκυλί τον ξαπλώνουν στον τόπο. Οι Γερμανοί αφ’ υψηλού ελέγχουν το έργο. Ευχαριστημένοι που οι υποτελείς κάνουν καλή δουλιά.

Πριν πάρει μεσημέρι ντουμάνιασε ο τόπος. Πυκνές τούφες καπνού σκουραίνουν τον ουρανό. Αμέσως το φρικτό μαντάτο. Τα Σφαγεία καίγονται. Το 5ο Δημ. Σχολείο καίγεται. Μαυροφορεμένες γυναίκες με ξέμπλεκα μαλλιά παίρνουν το δρόμο ξεφωνίζοντας. Η κάπνα κατέβηκε χαμηλά και νύχτωσε αυγουστιάτικα, μέρα μεσημέρι. Πάνω στη Δεξαμενή οι ταγματασφαλίτες απολαμβάνουν το θέαμα, πετώντας τα φέσια τους ψηλά. Βαράνε στον αέρα.

Καταμεσήμερο και ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια σε τσουρουφλίζει. Είναι όλοι ανακούρκουδα καθισμένοι και ξεφυσάνε. Τα χείλη σκασμένα για μια στάλα νερό. Η αγωνία του θανάτου μέσα από το βλέμμα του καταδότη με την κουκούλα τσακίζει τα πρόσωπά τους. Ενα τσιγάρο στόμα το στόμα, ρουφηξιά τη ρουφηξιά, μοναδική παρηγοριά.

Με το σούρουπο πήραν οι άντρες να γυρίζουν πίσω. Είκοσι δύο παλικάρια, όμως, δεν ξαναγύρισαν σπίτι τους… Είκοσι δύο μάνες ξεραμένες στο κεφαλόσκαλο δεν άνοιξαν την αγκαλιά τους. Είκοσι δύο παλικάρια έμειναν για πάντα εκεί, Δοϊράνης και Μαντζαγριωτάκη γωνία, σπορά και θεμέλιο για έναν κόσμο ελεύθερο και ειρηνικό που πίστεψαν πως θα ‘ρθει..!

Βασίλη ΛΙΟΓΚΑΡΗ, "Ριζοσπάστης", 26-8-2005

Τόσο παλιά μα και τόσο καινούργια

Σκαλίζοντας στα ερείπια ενός παλιού σκληρού, βρήκα μερικά κείμενα που είχα γράψει για το πολιτικό περιοδικό “Δρόμοι”, που βγάζαμε με άλλους συντρόφους από το '96 μέχρι το 2005.

Ξεχώρισα δύο απ' αυτά γιατί πιστεύω ότι, παρότι γραμμένα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, συνδέονται - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό - με την σημερινή συγκυρία. Ε, και λόγω νοσταλγίας, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Το ένα απ' αυτά γράφτηκε το 2004, με αφορμή τις βουλευτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Δύο πράγματα χαρακτηρίσανε εκείνες τις εκλογές, η επάνοδος της Ν.Δ. στην κυβέρνηση με αρχηγό τον Κωστάκη Καραμανλή και η “ανάδειξη” του GAP στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Ε, η συνέχεια είναι γνωστή.
Από το κείμενο έχουν παραληφθεί ελάχιστα αποσπάσματα που αφορούν αποκλειστικά την τότε συγκυρία, χωρίς κανένα ενδιαφέρον σήμερα. Ο τονισμός κάποιων σημείων είναι σημερινός.

Το κείμενο είχε τίτλο “Εκλογές 2004”.

Κατά την προεκλογική περίοδο που διανύσαμε, η λέξη που ίσως ακούστηκε περισσότερο ήταν η λέξη «νέο». Νέα πρόσωπα, νέες απόψεις, νέες δομές και διαδικασίες στην οργάνωση της πολιτικής λειτουργίας.

Δύο μήνες πριν τις εκλογές και λαμβάνοντας υπ' όψιν τις δημοσκοπήσεις που το έφερναν να έπεται με μεγάλη διαφορά από την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Με μια θεαματική κίνηση ο Κ. Σημίτης αποχώρησε, αφήνοντας στην θέση του τον εκλεκτό των δημοσκοπήσεων – και των Αμερικανών – Γ. Παπανδρέου. Αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας σειράς ραγδαίων εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Εξελίξεων που μπορεί να μην ανέτρεψαν το αναμενόμενο εκλογικό αποτέλεσμα, δημιούργησαν όμως μια δυναμική – άφησαν υποθήκες θα μπορούσαμε να πούμε – για το κοντινό αλλά και μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Επιχείρηση ανανέωσης του αστικού πολιτικού προσωπικού

Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η όλη διαδικασία αλλαγής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό τρικ, με μόνο στόχο να ανακόψει το προβάδισμα της Ν.Δ. ως προς τις εκλογές.

Θεωρούμε ότι επιχειρήθηκε – και επιχειρείται – μια δραματική ανανέωση του αστικού πολιτικού προσωπικού. Μια διαδικασία, μέσω της οποίας επιχειρείται και η ανανέωση της συναίνεσης των κυριαρχούμενων τάξεων προς την αστική διαχείριση, ακόμα και σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας. Η συνεχής συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος, η καθήλωση της ανεργίας στο 10%, η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και η πρωτοφανής αύξηση των ανισοτήτων, η έξαρση της καταστολής και η απογοήτευση των λαϊκών μαζών απέναντι στην «τηλεοπτική δημοκρατία», απαιτούσαν κάτι πολύ περισσότερο από μια εναλλαγή των δύο κυρίαρχων κομμάτων στην κυβέρνηση. Απαιτούσαν μια αλλαγή που θα δημιουργούσε στα λαϊκά στρώματα την αίσθηση ότι συμμετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι, ότι συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας.

Μιλάμε για μια διαδικασία που δεν άρχισε τώρα. Εδώ και δύο περίπου χρόνια παρακολουθούμε έναν βομβαρδισμό της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ. Η συνεχής αναφορά στο όνομα του Γιωργάκη Παπανδρέου και η υπονόμευση του Κ. Σημίτη. Οι ακραίες – τότε - απόψεις του άλλου εκλεκτού των Αμερικανών, του Μ. Χρυσοχοϊδη, περί αλλαγής ονόματος και συμβόλων στο ΠΑΣΟΚ και η ανάδειξή του στην συνέχεια σε γραμματέα του κόμματος, μετά την αποπομπή του Κ. Λαλιώτη. Και τέλος, η επί πολλούς μήνες «πρόβλεψη» της αρχηγοποίησης του Γ. Παπανδρέου, μια πρόβλεψη που σταδιακά απέκτησε την δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Δημιουργήθηκε έτσι η αίσθηση ότι η ανάδειξη Παπανδρέου ήρθε σαν εκπλήρωση μιας μαζικής λαϊκής απαίτησης. Είχαμε εδώ μια διαδικασία δημιουργίας πολιτικής δυναμικής και επιβολής προσωπικοτήτων μέσω των ΜΜΕ, [...].

Υπουργός Ταγμάτων Ασφαλείας & Η βολική ρητορική

Αντιγραφή από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Του Γιάννη Καλαϊτζή

Του Γιάννη Τριάντη από την στήλη "Ο ΤΥΠΟΣ των ήλων"

Η βολική ρητορική

Αλήθεια, για ποια ρητορική που ευνοεί την εκτροπή μιλούν οι χαριτωμένες πέννες και μηρυκάζουν οι άρχοντες της εξουσίας;
Είδαν ποτέ το πρόσωπό τους στον καθρέφτη; Είδαν οι κυβερνώντες τα έργα και τις ημέρες τους, τα θλιβερά καμώματα, τα ψεύδη, την ανικανότητα και την εν γένει πολιτεία τους;
Είδαν οι μηνίοντες τα γραπτά και τη χολή τους εναντίον των αλλοδόξων, τους υπαινιγμούς, τις συκοφαντίες, τους μυκτηρισμούς, τη δυσανεξία, τις ύβρεις και τις λοιδορίες εναντίον συνδικαλιστών, δημοσιογράφων που δεν είναι του γούστου τους, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και, προπάντων, εναντίον του πόπολου που το περιφρονούν και σχεδόν το απεχθάνονται;
Κάλμα, λοιπόν. Γιατί, αν υπάρχει βία, ωμή βία -πολυετής, συσσωρευμένη και εκμηδενιστική-, είναι η βία της πολιτικής και μηντιακής εξουσίας εναντίον της κοινωνίας. Που υπομένει καθηλωμένη τις δυναστικές επιλογές και την ακατάσχετη φλυαρία, τις ολέθριες ανατροπές και τους δυσάρεστους αιφνιδιασμούς...
Λένε οι θεραπαινίδες του συστήματος, ότι οι Αγανακτισμένοι εμποδίζουν τον διάλογο. Οτι φιμώνουν την «άλλη άποψη». Οτι με τη συμπεριφορά τους επιδοτούν τον ολοκληρωτισμό. Και ότι «συγκεκριμένες δημοσιογραφικές στήλες και παρεμβάσεις» νομιμοποιούν «την τυφλή αποδοκιμασία και τον βίαιο προπηλακισμό». Οποία εμβάθυνση, αλήθεια, από τις φουνταριστές πέννες του ανησυχούντος καθεστωτισμού. Βουτηγμένες στην ευκολία, παρακάμπτουν το γεγονός ότι η κοινωνία ακούει διαρκώς μονολόγους και προπαγανδιστικά παραληρήματα. Οτι το κυρίαρχο πολιτικό και μηντιακό σύστημα παίζει χωρίς αντίπαλο, βιδώνοντας την κοινωνία-θεατή στον καναπέ της αδράνειας και της αμηχανίας, με εκβιαστικά διλήμματα και δραματικά τετελεσμένα.
Εφτασε, λοιπόν, η στιγμή ν' ακουστεί η φωνή της κοινωνίας. Ατόφια, καταγγελτική, οργισμένη. Φάλτσα; Υπερβολική; Γενικευτική; Συνθηματολογούσα; Ναι. Σε αρκετές περιπτώσεις. Με δυσάρεστες παρεκβάσεις που φτάνουν σε απεχθή λιντσαρίσματα. Αλλά τα φαινόμενα -και γενικώς τα γεγονότα, τις εξελίξεις και τα φαινόμενα ιδία σε φορτισμένες περιόδους- προτού τα καταγγείλει κάποιος ή τα επικροτήσει, οφείλει να τα καταλάβει. Να δει το «πόθεν» και το «γιατί», τους λόγους και τις αιτίες. Τότε, ενδεχομένως να κατανοήσει ότι η εκτροπή, η διαρκής εκτροπή, έχει συντελεστεί προ πολλού. Από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που έχει υπονομεύσει τη λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού, έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή και ως εκ τούτου έχει εξοργίσει την κοινωνία...
Η οποία εξανέστη και βγήκε. Παίρνοντας ρεβάνς και από τον μέχρι τούδε αμέτοχο ή συνένοχο εαυτό της...

Η Ιερή Συμμαχία ενάντια στην Γάζα

"Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε ιερή συμμαχία ενάντια σ' αυτό το φάντασμα: ο Πάπας και ο Τσάρος, ο Μέττερνιχ και ο Γκιζό, Γάλλοι ριζοσπάστες και Γερμανοί αστυνομικοί."

Και για να μεταφέρουμε την ποιητική εισαγωγή του Μανιφέστου στο πεζό μας σήμερα: ο γ.γ. του ΟΗΕ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας και ο μνημονιακός σοσια-ληστής ομόλογός του της Ελλάδας, οι Έλληνες λιμενικοί και οι Γερμανοί “κομμουνιστές” του Die Linke, όλοι, μαζί με το φασιστικό κράτος του Ισραήλ, συνασπίστηκαν γύρω από ένα κοινό σκοπό.
Το πώς να εμποδίσουν την αναχώρηση του “στολίσκου της ελευθερίας” για την Γάζα,πώς να εμποδίσουν την αλληλεγγύη των ελεύθερων ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο να σπάσει τον παράνομο και φασιστικό αποκλεισμό που έχει επιβάλλει το Ισραήλ και να φτάσει στον λαό της Παλαιστίνης.

Ο καθένας για τους λόγους του, ο καθένας με τον τρόπο του. Με νουθεσίες, απειλές, με την ενοχική σιωπή, με την ανοικτή καταστολή. Και όπου δεν φτάνουν αυτά με το απροκάλυπτο, πειρατικό σαμποτάζ από τους δολοφόνους πράκτορες της Μοσάντ.

Πολλοί ήταν οι λόγοι που ο στολίσκος δεν έπρεπε να αποπλεύσει. Το περσινό αιματοκύλισμα των ειρηνικών ακτιβιστών στο Mavi Marmara, η κτηνώδεις βία απέναντι στους επιζήσαντες και τους τραυματίες, η ίδια η απρόκλητη κατάληψη των πλοίων σε διεθνή ύδατα εξέθεσε ανεπανάληπτα το κράτος του Ισραήλ και ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή.

Η συμμετοχή, φέτος, πολλών Αμερικανών ακτιβιστών αλλά και σκαφών υπό αμερικανική σημαία θα δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, κάτι που η κυβέρνηση Ομπάμα δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει.

Ο Ερντογάν, αφού κεφαλαιοποίησε πολιτικά τους περσινούς λεονταρισμούς του, φέτος είχε κάθε λόγο να φανεί μετριοπαθής. Ο πρόσφατος διπλωματικός και οικονομικός έρωτας του Ισραήλ με την Κύπρο (αλλά και την Ελλάδα) και οι γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται με τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο και κυρίως στην Συρία επέβαλαν στην Τουρκική κυβέρνηση να ακολουθήσει realpolitic.

Εκείνη όμως που έκανε την διαφορά ήταν η μνημονιακή Ελληνική κυβέρνηση του G.A.P.

Άρχισε με προσπάθειες να αποθαρρύνει τους Έλληνες αγωνιστές και τα σκάφη με ελληνική σημαία από το να συμμετάσχουν στην αποστολή. Προειδοποίησε, απείλησε.
Από κοντά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ που αγνοούν τις θέσεις των οργανωτών ενώ, από την άλλη, αναπαράγουν - σχεδόν κατά λέξη - κείμενο Ισραηλινού υπουργείου το οποίο παραπληροφορεί για τα περσινά γεγονότα και τον χαρακτήρα της αποστολής, συκοφαντεί τους διοργανωτές και στιγματίζει αγωνιστές.

Προχώρησε, προβάλλοντας διάφορα προσκόμματα και εφευρίσκοντας απίθανες αφορμές για να καθυστερήσει τον απόπλου των πλοίων.

Και τέλος, ο θλιβερός υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ απαγόρευσε με απόφασή του τον απόπλου κάθε πλοίου με προορισμό την Γάζα. Μια απόφαση που στην ουσία επεκτείνει τον παράνομο και φασιστικό αποκλεισμό, που έχει επιβάλλει το Ισραήλ γύρω από την Παλαιστίνη, μέχρι τον Πειραιά.

Στα πλαίσια της απόφασης αυτής, κομάντος του Λιμενικού συνέλαβαν το Αμερικανικό πλοίο “Audacity oh Hope” και παραπέμπουν τον καπετάνιο του για κακούργημα, κρατώντας τον κάτω από απαράδεκτες συνθήκες κράτησης.

Όχι ότι δεν είχαμε δείγματα γραφής. Από πέρσι η κυβέρνηση είχε αντιμετωπίσει την συμμετοχή των Ελλήνων αγωνιστών σαν ενοχλητικό λάθος, αποφεύγοντας ακόμα και να απαιτήσει τον επαναπατρισμό των δύο ελληνικών πλοίων που παράνομα κρατούνται από το Ισραήλ.

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία διαλύθηκε βίαια, πριν καν ο κόσμος προφτάσει να μαζευτεί και χωρίς να έχει υπάρξει το παραμικρό επεισόδιο.

Κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων, ΑΟΖ και ενεργειακοί δρόμοι, κοινό συμφέρον για πίεση στην Τουρκία, έχουν οδηγήσει σε ραγδαία ανάπτυξη των Ελληνοϊσραηλινών διακρατικών σχέσεων τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι εσχάτως ο Νετανιάχου, κατά τα ταξίδια του σε Ευρώπη και Αμερική συμπεριφέρεται σαν λομπίστας της Ελληνικής κυβέρνησης.

Έτσι, δεν παραξενεύει κανέναν η στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Την ώρα που στο εσωτερικό επιβάλλει πολιτική πρωτοφανούς λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που ξεπουλάει στους ιδιώτες την δημόσια περιουσία και αντιμετωπίζει τις λαϊκές διαμαρτυρίες με κτηνωδία στρατού κατοχής, στο εξωτερικό προσπαθεί να βελτιώσει την θέση του ελληνικού αστισμού μέσα στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων συμπαρατασσόμενη με τους πιο σκληρούς ιμπεριαλιστικούς και σιωνιστικούς κύκλους.

Είναι γνωστή, άλλωστε, η προσήλωση του ΠΑΣΟΚ σε ηθικές αξίες και αρχές. Αυτό που μετράει είναι οι αγορές και η συμπόρευση με τους ισχυρούς. Η Παλαιστίνη είναι πολύ μικρή για να μετρήσει στην ζυγαριά.

Και, ας μην το ξεχνάμε, η αλληλεγγύη - όποια μορφή κι αν παίρνει, απέναντι σε λαούς που αγωνίζονται, σε πολιτικούς πρόσφυγες, σε μετανάστες, μεταξύ των εργαζομένων που πλήττονται - είναι πράγμα κακό, για να μην πω επικίνδυνο.

Είναι ο εφιάλτης των κρατούντων. Είναι το όπλο το δικό μας.

Χαΐνηδες - Ο ακροβάτης

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε που 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας το 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις, πουλί μου, μην κλαις, πουλί μου