Pages

31 Μαΐ 2012

Τάρικ Αλι: «Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σοκ για τις ελίτ της Ευρώπης»

Συνέντευξη του Tariq Ali στο RED NoteBook

Ο Τάρικ Άλι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες διανοουμένων και αγωνιστών της δεκαετίας του ’60, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και δοκιμιογράφος στα σημαντικότερα περιοδικά της Νέας Αριστεράς, παραμένει ένας από τους πιο δραστήριους υπερασπιστές των αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων όπου γης. Αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Ελλάδα, προσκεκλημένος του ΝΑΡ και της νΚΑ για δύο εκδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τον συναντήσαμε στη Λέσχη των «Αναιρέσεων» λίγο πριν από την ομιλία του στο Πολυτεχνείο και είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε μαζί του για όσα απασχολούν όλους μας αυτές τις μέρες: για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, το τοπίο στην Ευρώπη, την άνοδο της ακροδεξιάς και τη μαζική επανοικειοποίηση της πολιτικής από τα κινήματα στον αραβικό κόσμο, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. 

Ας ξεκινήσουμε με το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Πώς το είδε η Ευρώπη;

Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σοκ για τις ελίτ της Ευρώπης. Οι επιθέσεις που ακολούθησαν εναντίον του Αλέξη Τσίπρα ήταν απίστευτες. Εγώ μπορώ να τις συγκρίνω μόνο με τις επιθέσεις εναντίον του Τσάβες όταν ανέβηκε στην εξουσία. Δείτε μόνο μια από τις τελευταίες, αυτή του Κον Μπεντίτ, που εδώ και χρόνια είναι μέρος του Ακραίου Κέντρου (Extreme Centre). Επρόκειτο για μια απίστευτη προσπάθεια υπονόμευσης και είναι πολύ σημαντικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μέχρι τώρα να σταθεί στα πόδια του.

Πού αποδίδετε εσείς την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ; Την τελευταία χρονιά είδαμε πολλές φορές την επάνοδο των μαζών στο δημόσιο χώρο – από την αραβική Άνοιξη και τους ισπανούς Αγανακτισμένους μέχρι την πλατεία Συντάγματος και τα κινήματα Occupy. Μπορούμε να εξηγήσουμε το επίτευγμα της Αριστεράς με βάση αυτά;

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις. Το κίνημα των Αγανακτισμένων ξεκίνησε στην Ισπανία, αλλά το αποτέλεσμα εκεί ήταν η νίκη της Δεξιάς και μια επίδοση της Αριστεράς σαφώς αναντίστοιχη με ό,τι είχε προηγηθεί. Τις ίδιες αναντιστοιχίες μπορεί να βρει κανείς και στον αραβικό κόσμο. Η παρουσία του κόσμου στις πλατείες ήταν η έκφραση ενός θυμού, ενός συμβολικού «Φτάνει πια». Αυτό δεν συγκροτεί από μόνο του πολιτική πρόταση. Από την άλλη πλευρά, όντως, η δήλωση αυτού του θυμού βοήθησε στην απονομιμοποίηση των δύο κομμάτων του Ακραίου Κέντρου στην Ελλάδα και στην αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.