Pages

23 Ιουλ 2011

Η μάχη της οδού Μπιζανίου & Το μπλόκο της Καλλιθέας



Οδός Μπιζανίου - Τιμή στους 10 ήρωες ΕΠΟΝίτες


Οταν στις 23 Ιούλη του 1944 τα μηχανοκίνητα του ταγματασφαλίτη Μπουραντά με ισχυρές δυνάμεις Γερμανών και διοίκηση χιτλερικών αξ/κών, κύκλωσαν την Καλλιθέα, με σκοπό να διαλύσουν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή και να μαζέψουν εργάτες για τα εργοστάσια της χιτλερικής Γερμανίας, αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία από τμήματα του 1ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που ύστερα από πολύωρη μάχη τούς ανάγκασαν να φύγουν με σοβαρές απώλειες.

Την επομένη, 1.500 περίπου Γερμανοτσολιάδες ξαναγύρισαν και έζωσαν για δεύτερη φορά την Καλλιθέα. Σήμανε αμέσως συναγερμός. Το "χωνί" κάλεσε το λαό σε συναγερμό. Τμήματα του ΕΛΑΣ από Δουργούτι, Σφαγεία, Πετράλωνα, Παγκράτι, Ν. Σμύρνη ακόμη και από την Κοκκινιά έφτασαν για ενισχύσεις. Δέκα ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣίτες από το λόχο Χαροκόπου οχυρώθηκαν σε σπιτάκι της οδού Μπιζανίου 10, που ήταν και έδρα του φρουραρχείου. Ομαδάρχης ο 19χρονος Δ. Βασιλειάδης.Ο οπλισμός τους: 3 αυτόματα, 7 ντουφέκια, 10 χειροβομβίδες και λίγα πυρομαχικά.

Η μάχη σε λίγο άναψε για τα καλά, όλος ο λαός στο πόδι. Κλείνουν τα μαγαζιά και οι τροχιοδρομικοί κατεβαίνουν σε απεργία, που σε λίγο μετατρέπεται σε γενική. Τα τμήματα του ΕΛΑΣ καθηλώνουν τους Γερμανοτσολιάδες, το σπιτάκι που είναι οχυρωμένα τα δέκα παλικάρια δέχεται από τις γύρω ταράτσες με ακροβολισμένους τους "Μπουραντάδες", καταιγισμό πυρών, που όμως αποκρούονται. Μέσα στο σπιτάκι υπάρχει μια μάνα με τα δυο παιδιά της, θέλουν να τα σώσουν. Ενας από τους ΕΛΑΣίτες βγαίνει με σημαία άσπρη και φυγαδεύει τους ενοίκους του σπιτιού. Ομως μια σφαίρα τον ρίχνει κάτω νεκρό.

Πέντε ώρες κράτησε η πολιορκία. Οταν πια καταλαβαίνουν οι ηρωικοί ΕΠΟΝίτες μαχητές ότι δεν έχουν σωτηρία, αυτοκτονούν για να μην πέσουν στα νύχια των εχθρών, περνώντας έτσι στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

Το σπιτάκι - κάστρο της οδού Μπιζανίου έπεσε, μα οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν για να τελειώσουν με τη νίκη των τμημάτων του ΕΛΑΣ, νίκη που στάθηκε αποφασιστική στη ματαίωση των σχεδίων του εχθρού στην επιστράτευση που σχεδίαζε.

Παναγιώτη Θεοδόση, "Ριζοσπάστης", 15-11-1996



Το μπλόκο της Καλλιθέας

…. Το ολοκαύτωμα της οδού Μπιζανίου δεν ήταν το τελευταίο γεγονός που ταρακούνησε την Καλλιθέα. Εγινε και το άλλο, το τρομερότερο.

Η Καισαριανή είναι ξεσηκωμένη. Το Δουργούτι το ίδιο. Η Κοκκινιά έχει γράψει την ιστορία της και συνεχίζει. Το Κατσιπόδι, ο Βύρωνας, το Μπαρουτάδικο, οι Ποδαράδες, το Περιστέρι. Ολες οι φτωχογειτονιές της Αθήνας πληρώνουν τίμημα βαρύ και πολεμούν. Μέσα σ’ αυτές συνοδοιπόρος και μπροστάρισσα η Καλλιθέα. Με τα Παλιά Σφαγεία, το συνοικισμό Χαροκόπου, την Αγιά-Λεούσα, τις Τζιτζιφιές.

Αύγουστος ήταν στις 28 του ‘44. Δευτέρα ξημερώματα. Κίνηση ο πατέρας από βαθιά χαράματα να πάει στη δουλιά και πριν ο ήλιος βγει γύρισε πίσω. «Τι συμβαίνει και ξαναγύρισε;». Εκανε με τρόμο η Μάνα. Τότε εκείνος ξεστόμισε την πιο φρικτή λέξη, που όλοι ακούγαμε, όλοι φοβόμασταν κι όλοι περιμέναμε… Μπλόκο!!!

Ολάκερη η Καλλιθέα μπλοκαρισμένη. Από Λεωφ. Συγγρού μέχρι γραμμές ηλεκτρικού κι από τη γέφυρα Κουκακίου μέχρι παραλία. Δεν άργησαν να μπουκάρουν στη γειτονιά. Πλημμύρισε ο τόπος φέσι, φουστανέλα και προστυχόλογα. Ενα χωνί στην πλατεία ουρλιάζει και σπέρνει τρόμο και πανικό… Ολοι οι άντρες από 14 χρόνων κι επάνω να συγκεντρωθούν γρήγορα στο γήπεδο της ΑΕ Καλλιθέας».

Φώναξαν καμιά δεκαπενταριά φορές και μετά άρχισαν τα γιουρούσια στα σπίτια. Τραβολογούν και δέρνουν. Βάζουν τον υποκόπανο μπροστά, χτυπάνε στα πλευρά και σπρώχνουν. Δεν αφήνουν γωνιά που να μην ψάξουν. Αλίμονο σ’ όποιον έκανε την κουτουράδα να προσπαθήσει να κρυφτεί για να ξεφύγει. Σαν σκυλί τον ξαπλώνουν στον τόπο. Οι Γερμανοί αφ’ υψηλού ελέγχουν το έργο. Ευχαριστημένοι που οι υποτελείς κάνουν καλή δουλιά.

Πριν πάρει μεσημέρι ντουμάνιασε ο τόπος. Πυκνές τούφες καπνού σκουραίνουν τον ουρανό. Αμέσως το φρικτό μαντάτο. Τα Σφαγεία καίγονται. Το 5ο Δημ. Σχολείο καίγεται. Μαυροφορεμένες γυναίκες με ξέμπλεκα μαλλιά παίρνουν το δρόμο ξεφωνίζοντας. Η κάπνα κατέβηκε χαμηλά και νύχτωσε αυγουστιάτικα, μέρα μεσημέρι. Πάνω στη Δεξαμενή οι ταγματασφαλίτες απολαμβάνουν το θέαμα, πετώντας τα φέσια τους ψηλά. Βαράνε στον αέρα.

Καταμεσήμερο και ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια σε τσουρουφλίζει. Είναι όλοι ανακούρκουδα καθισμένοι και ξεφυσάνε. Τα χείλη σκασμένα για μια στάλα νερό. Η αγωνία του θανάτου μέσα από το βλέμμα του καταδότη με την κουκούλα τσακίζει τα πρόσωπά τους. Ενα τσιγάρο στόμα το στόμα, ρουφηξιά τη ρουφηξιά, μοναδική παρηγοριά.

Με το σούρουπο πήραν οι άντρες να γυρίζουν πίσω. Είκοσι δύο παλικάρια, όμως, δεν ξαναγύρισαν σπίτι τους… Είκοσι δύο μάνες ξεραμένες στο κεφαλόσκαλο δεν άνοιξαν την αγκαλιά τους. Είκοσι δύο παλικάρια έμειναν για πάντα εκεί, Δοϊράνης και Μαντζαγριωτάκη γωνία, σπορά και θεμέλιο για έναν κόσμο ελεύθερο και ειρηνικό που πίστεψαν πως θα ‘ρθει..!

Βασίλη ΛΙΟΓΚΑΡΗ, "Ριζοσπάστης", 26-8-2005


18 Ιουλ 2011

Τόσο παλιά μα και τόσο καινούργια

Σκαλίζοντας στα ερείπια ενός παλιού σκληρού, βρήκα μερικά κείμενα που είχα γράψει για το πολιτικό περιοδικό “Δρόμοι”, που βγάζαμε με άλλους συντρόφους από το '96 μέχρι το 2005.
Ξεχώρισα δύο απ' αυτά γιατί πιστεύω ότι, παρότι γραμμένα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, συνδέονται - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό - με την σημερινή συγκυρία. Ε, και λόγω νοσταλγίας, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Το ένα απ' αυτά γράφτηκε το 2004, με αφορμή τις βουλευτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Δύο πράγματα χαρακτηρίσανε εκείνες τις εκλογές, η επάνοδος της Ν.Δ. στην κυβέρνηση με αρχηγό τον Κωστάκη Καραμανλή και η “ανάδειξη” του GAP στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Ε, η συνέχεια είναι γνωστή.
Από το κείμενο έχουν παραληφθεί ελάχιστα αποσπάσματα που αφορούν αποκλειστικά την τότε συγκυρία, χωρίς κανένα ενδιαφέρον σήμερα. Ο τονισμός κάποιων σημείων είναι σημερινός.

Το κείμενο είχε τίτλο “Εκλογές 2004”.

Κατά την προεκλογική περίοδο που διανύσαμε, η λέξη που ίσως ακούστηκε περισσότερο ήταν η λέξη «νέο». Νέα πρόσωπα, νέες απόψεις, νέες δομές και διαδικασίες στην οργάνωση της πολιτικής λειτουργίας.
Δύο μήνες πριν τις εκλογές και λαμβάνοντας υπ' όψιν τις δημοσκοπήσεις που το έφερναν να έπεται με μεγάλη διαφορά από την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Με μια θεαματική κίνηση ο Κ. Σημίτης αποχώρησε, αφήνοντας στην θέση του τον εκλεκτό των δημοσκοπήσεων – και των Αμερικανών – Γ. Παπανδρέου. Αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας σειράς ραγδαίων εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Εξελίξεων που μπορεί να μην ανέτρεψαν το αναμενόμενο εκλογικό αποτέλεσμα, δημιούργησαν όμως μια δυναμική – άφησαν υποθήκες θα μπορούσαμε να πούμε – για το κοντινό αλλά και μεσοπρόθεσμο μέλλον.
Επιχείρηση ανανέωσης του αστικού πολιτικού προσωπικού
Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η όλη διαδικασία αλλαγής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό τρικ, με μόνο στόχο να ανακόψει το προβάδισμα της Ν.Δ. ως προς τις εκλογές.
Θεωρούμε ότι επιχειρήθηκε – και επιχειρείται – μια δραματική ανανέωση του αστικού πολιτικού προσωπικού. Μια διαδικασία, μέσω της οποίας επιχειρείται και η ανανέωση της συναίνεσης των κυριαρχούμενων τάξεων προς την αστική διαχείριση, ακόμα και σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας. Η συνεχής συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος, η καθήλωση της ανεργίας στο 10%, η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και η πρωτοφανής αύξηση των ανισοτήτων, η έξαρση της καταστολής και η απογοήτευση των λαϊκών μαζών απέναντι στην «τηλεοπτική δημοκρατία», απαιτούσαν κάτι πολύ περισσότερο από μια εναλλαγή των δύο κυρίαρχων κομμάτων στην κυβέρνηση. Απαιτούσαν μια αλλαγή που θα δημιουργούσε στα λαϊκά στρώματα την αίσθηση ότι συμμετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι, ότι συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας.
Μιλάμε για μια διαδικασία που δεν άρχισε τώρα. Εδώ και δύο περίπου χρόνια παρακολουθούμε έναν βομβαρδισμό της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ. Η συνεχής αναφορά στο όνομα του Γιωργάκη Παπανδρέου και η υπονόμευση του Κ. Σημίτη. Οι ακραίες – τότε - απόψεις του άλλου εκλεκτού των Αμερικανών, του Μ. Χρυσοχοϊδη, περί αλλαγής ονόματος και συμβόλων στο ΠΑΣΟΚ και η ανάδειξή του στην συνέχεια σε γραμματέα του κόμματος, μετά την αποπομπή του Κ. Λαλιώτη. Και τέλος, η επί πολλούς μήνες «πρόβλεψη» της αρχηγοποίησης του Γ. Παπανδρέου, μια πρόβλεψη που σταδιακά απέκτησε την δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Δημιουργήθηκε έτσι η αίσθηση ότι η ανάδειξη Παπανδρέου ήρθε σαν εκπλήρωση μιας μαζικής λαϊκής απαίτησης. Είχαμε εδώ μια διαδικασία δημιουργίας πολιτικής δυναμικής και επιβολής προσωπικοτήτων μέσω των ΜΜΕ, [...].

7 Ιουλ 2011

Υπουργός Ταγμάτων Ασφαλείας & Η βολική ρητορική

Αντιγραφή από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Του Γιάννη Καλαϊτζή

Του Γιάννη Τριάντη από την στήλη "Ο ΤΥΠΟΣ των ήλων"

Η βολική ρητορική
Αλήθεια, για ποια ρητορική που ευνοεί την εκτροπή μιλούν οι χαριτωμένες πέννες και μηρυκάζουν οι άρχοντες της εξουσίας;
Είδαν ποτέ το πρόσωπό τους στον καθρέφτη; Είδαν οι κυβερνώντες τα έργα και τις ημέρες τους, τα θλιβερά καμώματα, τα ψεύδη, την ανικανότητα και την εν γένει πολιτεία τους;
Είδαν οι μηνίοντες τα γραπτά και τη χολή τους εναντίον των αλλοδόξων, τους υπαινιγμούς, τις συκοφαντίες, τους μυκτηρισμούς, τη δυσανεξία, τις ύβρεις και τις λοιδορίες εναντίον συνδικαλιστών, δημοσιογράφων που δεν είναι του γούστου τους, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και, προπάντων, εναντίον του πόπολου που το περιφρονούν και σχεδόν το απεχθάνονται;
Κάλμα, λοιπόν. Γιατί, αν υπάρχει βία, ωμή βία -πολυετής, συσσωρευμένη και εκμηδενιστική-, είναι η βία της πολιτικής και μηντιακής εξουσίας εναντίον της κοινωνίας. Που υπομένει καθηλωμένη τις δυναστικές επιλογές και την ακατάσχετη φλυαρία, τις ολέθριες ανατροπές και τους δυσάρεστους αιφνιδιασμούς...
Λένε οι θεραπαινίδες του συστήματος, ότι οι Αγανακτισμένοι εμποδίζουν τον διάλογο. Οτι φιμώνουν την «άλλη άποψη». Οτι με τη συμπεριφορά τους επιδοτούν τον ολοκληρωτισμό. Και ότι «συγκεκριμένες δημοσιογραφικές στήλες και παρεμβάσεις» νομιμοποιούν «την τυφλή αποδοκιμασία και τον βίαιο προπηλακισμό». Οποία εμβάθυνση, αλήθεια, από τις φουνταριστές πέννες του ανησυχούντος καθεστωτισμού. Βουτηγμένες στην ευκολία, παρακάμπτουν το γεγονός ότι η κοινωνία ακούει διαρκώς μονολόγους και προπαγανδιστικά παραληρήματα. Οτι το κυρίαρχο πολιτικό και μηντιακό σύστημα παίζει χωρίς αντίπαλο, βιδώνοντας την κοινωνία-θεατή στον καναπέ της αδράνειας και της αμηχανίας, με εκβιαστικά διλήμματα και δραματικά τετελεσμένα.
Εφτασε, λοιπόν, η στιγμή ν' ακουστεί η φωνή της κοινωνίας. Ατόφια, καταγγελτική, οργισμένη. Φάλτσα; Υπερβολική; Γενικευτική; Συνθηματολογούσα; Ναι. Σε αρκετές περιπτώσεις. Με δυσάρεστες παρεκβάσεις που φτάνουν σε απεχθή λιντσαρίσματα. Αλλά τα φαινόμενα -και γενικώς τα γεγονότα, τις εξελίξεις και τα φαινόμενα ιδία σε φορτισμένες περιόδους- προτού τα καταγγείλει κάποιος ή τα επικροτήσει, οφείλει να τα καταλάβει. Να δει το «πόθεν» και το «γιατί», τους λόγους και τις αιτίες. Τότε, ενδεχομένως να κατανοήσει ότι η εκτροπή, η διαρκής εκτροπή, έχει συντελεστεί προ πολλού. Από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που έχει υπονομεύσει τη λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού, έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή και ως εκ τούτου έχει εξοργίσει την κοινωνία...
Η οποία εξανέστη και βγήκε. Παίρνοντας ρεβάνς και από τον μέχρι τούδε αμέτοχο ή συνένοχο εαυτό της...

3 Ιουλ 2011

Η Ιερή Συμμαχία ενάντια στην Γάζα

"Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε ιερή συμμαχία ενάντια σ' αυτό το φάντασμα: ο Πάπας και ο Τσάρος, ο Μέττερνιχ και ο Γκιζό, Γάλλοι ριζοσπάστες και Γερμανοί αστυνομικοί."

Και για να μεταφέρουμε την ποιητική εισαγωγή του Μανιφέστου στο πεζό μας σήμερα: ο γ.γ. του ΟΗΕ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας και ο μνημονιακός σοσια-ληστής ομόλογός του της Ελλάδας, οι Έλληνες λιμενικοί και οι Γερμανοί “κομμουνιστές” του Die Linke, όλοι, μαζί με το φασιστικό κράτος του Ισραήλ, συνασπίστηκαν γύρω από ένα κοινό σκοπό.
Το πώς να εμποδίσουν την αναχώρηση του “στολίσκου της ελευθερίας” για την Γάζα,πώς να εμποδίσουν την αλληλεγγύη των ελεύθερων ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο να σπάσει τον παράνομο και φασιστικό αποκλεισμό που έχει επιβάλλει το Ισραήλ και να φτάσει στον λαό της Παλαιστίνης.

Ο καθένας για τους λόγους του, ο καθένας με τον τρόπο του. Με νουθεσίες, απειλές, με την ενοχική σιωπή, με την ανοικτή καταστολή. Και όπου δεν φτάνουν αυτά με το απροκάλυπτο, πειρατικό σαμποτάζ από τους δολοφόνους πράκτορες της Μοσάντ.

Πολλοί ήταν οι λόγοι που ο στολίσκος δεν έπρεπε να αποπλεύσει. Το περσινό αιματοκύλισμα των ειρηνικών ακτιβιστών στο Mavi Marmara, η κτηνώδεις βία απέναντι στους επιζήσαντες και τους τραυματίες, η ίδια η απρόκλητη κατάληψη των πλοίων σε διεθνή ύδατα εξέθεσε ανεπανάληπτα το κράτος του Ισραήλ και ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή.
Η συμμετοχή, φέτος, πολλών Αμερικανών ακτιβιστών αλλά και σκαφών υπό αμερικανική σημαία θα δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, κάτι που η κυβέρνηση Ομπάμα δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει.

Ο Ερντογάν, αφού κεφαλαιοποίησε πολιτικά τους περσινούς λεονταρισμούς του, φέτος είχε κάθε λόγο να φανεί μετριοπαθής. Ο πρόσφατος διπλωματικός και οικονομικός έρωτας του Ισραήλ με την Κύπρο (αλλά και την Ελλάδα) και οι γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται με τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο και κυρίως στην Συρία επέβαλαν στην Τουρκική κυβέρνηση να ακολουθήσει realpolitic.

Εκείνη όμως που έκανε την διαφορά ήταν η μνημονιακή Ελληνική κυβέρνηση του G.A.P.
Άρχισε με προσπάθειες να αποθαρρύνει τους Έλληνες αγωνιστές και τα σκάφη με ελληνική σημαία από το να συμμετάσχουν στην αποστολή. Προειδοποίησε, απείλησε.
Από κοντά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ που αγνοούν τις θέσεις των οργανωτών ενώ, από την άλλη, αναπαράγουν - σχεδόν κατά λέξη - κείμενο Ισραηλινού υπουργείου το οποίο παραπληροφορεί για τα περσινά γεγονότα και τον χαρακτήρα της αποστολής, συκοφαντεί τους διοργανωτές και στιγματίζει αγωνιστές.
Προχώρησε, προβάλλοντας διάφορα προσκόμματα και εφευρίσκοντας απίθανες αφορμές για να καθυστερήσει τον απόπλου των πλοίων.

Και τέλος, ο θλιβερός υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ απαγόρευσε με απόφασή του τον απόπλου κάθε πλοίου με προορισμό την Γάζα. Μια απόφαση που στην ουσία επεκτείνει τον παράνομο και φασιστικό αποκλεισμό, που έχει επιβάλλει το Ισραήλ γύρω από την Παλαιστίνη, μέχρι τον Πειραιά.

Στα πλαίσια της απόφασης αυτής, κομάντος του Λιμενικού συνέλαβαν το Αμερικανικό πλοίο “Audacity oh Hope” και παραπέμπουν τον καπετάνιο του για κακούργημα, κρατώντας τον κάτω από απαράδεκτες συνθήκες κράτησης.

Όχι ότι δεν είχαμε δείγματα γραφής. Από πέρσι η κυβέρνηση είχε αντιμετωπίσει την συμμετοχή των Ελλήνων αγωνιστών σαν ενοχλητικό λάθος, αποφεύγοντας ακόμα και να απαιτήσει τον επαναπατρισμό των δύο ελληνικών πλοίων που παράνομα κρατούνται από το Ισραήλ.
Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία διαλύθηκε βίαια, πριν καν ο κόσμος προφτάσει να μαζευτεί και χωρίς να έχει υπάρξει το παραμικρό επεισόδιο.
Κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων, ΑΟΖ και ενεργειακοί δρόμοι, κοινό συμφέρον για πίεση στην Τουρκία, έχουν οδηγήσει σε ραγδαία ανάπτυξη των Ελληνοϊσραηλινών διακρατικών σχέσεων τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι εσχάτως ο Νετανιάχου, κατά τα ταξίδια του σε Ευρώπη και Αμερική συμπεριφέρεται σαν λομπίστας της Ελληνικής κυβέρνησης.

Έτσι, δεν παραξενεύει κανέναν η στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Την ώρα που στο εσωτερικό επιβάλλει πολιτική πρωτοφανούς λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που ξεπουλάει στους ιδιώτες την δημόσια περιουσία και αντιμετωπίζει τις λαϊκές διαμαρτυρίες με κτηνωδία στρατού κατοχής, στο εξωτερικό προσπαθεί να βελτιώσει την θέση του ελληνικού αστισμού μέσα στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων συμπαρατασσόμενη με τους πιο σκληρούς ιμπεριαλιστικούς και σιωνιστικούς κύκλους.

Είναι γνωστή, άλλωστε, η προσήλωση του ΠΑΣΟΚ σε ηθικές αξίες και αρχές. Αυτό που μετράει είναι οι αγορές και η συμπόρευση με τους ισχυρούς. Η Παλαιστίνη είναι πολύ μικρή για να μετρήσει στην ζυγαριά.
Και, ας μην το ξεχνάμε, η αλληλεγγύη - όποια μορφή κι αν παίρνει, απέναντι σε λαούς που αγωνίζονται, σε πολιτικούς πρόσφυγες, σε μετανάστες, μεταξύ των εργαζομένων που πλήττονται - είναι πράγμα κακό, για να μην πω επικίνδυνο.
Είναι ο εφιάλτης των κρατούντων. Είναι το όπλο το δικό μας.